Aby móc dołączyć do elitarnego grona doradców podatkowych trzeba najpierw obowiązkowo zadać egzamin na doradcę podatkowego, który uprawnia do tytułu. Egzamin składa on się z części ustnej i pisemnej.
Zgodnie z § 37 ustęp 3 ustawy o doradztwie podatkowym (StBerG) obowiązujące do egzaminu zagadnienia obejmują zakres:
• podatkowego prawa procesowego
• podatków od dochodu
• prawa regulującego wycenę, podatku spadkowego i gruntowego
• podatku konsumpcyjnego i od środków transportu, prawa handlowego,
• ekonomii przedsiębiorstwa i rachunkowości,
• gospodarki narodowej,
• prawa do wykonywania zawodu.
Do przyswojenia są również ogólne informacje o prawie celnym, zarys prawa cywilnego, prawa spółek handlowych, prawa upadłościowego i prawa Unii Europejskiej. Część pisemna egzaminu składa się z trzech prac kontrolnych, które pisze się w ciągu trzech kolejnych dni przez minimum cztery, co najwyżej jednak sześć godzin zegarowych (§ 18 Abs. 1 DVStB). Do części ustnej można przystąpić tylko i wyłącznie wtedy, gdy cała część pisemna została oceniona na minimum 4,5 (§ 25 Abs. 2 DVStB). Gdy spojrzymy na lata poprzednie była to mniej więcej połowa osób, która przystąpiła do części pisemnej. Egzamin ustny składa się z kolei z krótkiego referatu oraz sześciu integralnych części. Każda część jest oceniania osobno i ma wpływ na ocenę końcową, która jest sumą wszystkich uzyskanych ocen. Część ustna egzaminu trwa około pięciu godzin przy czterech kandydatach.
W skład komisji egzaminacyjnej wchodzi sześć osób. Jej członkowie to nie tylko urzędnicy skarbowi, doradcy podatkowi z długoletnim doświadczeniem zawodowym, ale również profesorowie i rzeczoznawcy gospodarki rynkowej, którzy, na co dzień praktykują zagadnienia z obszaru, z którego jest się egzaminowanym. Cały egzamin na uzyskanie tytułu doradcy podatkowego zdaje osoba, która zarówna z części pisemnej jak i ustnej uzyskała oceną nie gorszą niż 4,15.
Po zdanym egzaminie można zostać powołanym na stanowisko doradcy podatkowego. Należy przy tym pamiętać, że dopiero po nominacji jest się uprawnionym do używania określenia „doradcy podatkowego”.
Wart zwrócić uwagę na fakt, że takie powołanie można otrzymać tylko wtedy, gdy czynnie prowadzi się swoją działalność w dziedzinie prawa podatkowego i dziedzinach pokrewnych. Powołanie na doradcę podatkowego jest również zależne w dużej mierze od kwalifikacji i „nadawania” się do zawodu (§ 40 SteuerberatungsG). W przypadku, gdy kandydat:
• ma nieuporządkowaną sytuację ekonomiczną,
• nie może piastować stanowisk w urzędach państwowych, gdyż w przeszłości był karany
• przez ciągłe problemy zdrowotne nie jest zdolny do należytego wykonywania swoich obowiązków jako doradca podatkowy,
• istnieją uzasadnione przesłanki ku temu, że nie sprosta swoim obowiązkom
odmawia mu się udzielenia powołania.
Powołanie może nie zostać udzielone również w innych przypadkach:
• kiedy władze Landu wystosują taką decyzję zgodnie z § 39a Abs. 1,
• dopóki kandydat wykonuje inną działalność, niezwiązaną z zawodem doradcy podatkowego (§ 57 Abs. 4),
• dopóki nie zostanie przedłożone tymczasowe przyrzeczenie pokrycia szkody do momentu uzyskania obowiązkowego ubezpieczenia zawodowego lub dowód o koasekuracji u pracodawcy.
Rozporządzenie (§ 58 Satz 2 Nr. 5a) z 11. kwietnia 2008 zmienia dotychczasowy restrykcyjny zakaz pracy dodatkowej dla doradcy. Otóż zgodnie z nowymi ustaleniami zatrudnienie w obszarze gospodarczym, np. w przedsiębiorstwie przemysłowym jest możliwe do pogodzenia z zawodem doradcy podatkowego. Federalny Trybunał Finansowy jasno określił, czy i w jakim zakresie doradca obok pracy, jako pracownik umysłowy w danym przedsiębiorstwie musi prowadzić własną działalność doradczą. (numer sprawy VII R 2/11). Nominacja na doradcę podatkowego zostaje dokonana poprzez wręczenie dyplomu przez przedstawicieli Izby Doradców Podatkowych. Najpierw jednak kandydat powinien złożyć zapewnienie, że swoją pracę traktuje poważnie i będzie wykonywał ją sumiennie.
Zamiast wykonywania zawodu w pojedynkę i samemu, dozwolonym i powszechnie stosowanym rozwiązaniem jest tworzenie spółek kapitałowych z innymi doradcami (w szczególności spółek z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjnych). Warunkiem jest jednak, aby zarówno członkami zarządu jak i akcjonariuszami byli w większości doradcy podatkowi.
Związek doradców podatkowych może przybierać różnorodne formy. A są to mianowicie min. następujące formy:
• spółki cywilnej
• spółki partnerskiej
• spółki komandytowej (możliwe również połączenie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i komandytowej)
• jawnej spółki handlowej.
Doradcy podatkowi mogą współpracować także z innymi zawodami zdolnymi do tworzenia takich spółek, np. biegłymi rewidentami, czy też z adwokatami. Ważną zasadą, którą należy przestrzegać w przypadku spółek doradców podatkowych jest to, że osoby niezwiązane z zawodem doradcy nie mogą dominować ani na płaszczyźnie udziałowców ani kierowania przedsiębiorstwem.
Źródło: Niemiecka ustawa o doradztwie podatkowym.