Osoby zatrudnione, które z powodów zdrowotnych mogą pracować tylko kilka godzin dziennie, mają możliwość zawnioskowania o rentę z tytułu zmniejszonej zdolności do pracy. Ta może zostać wypłacana w postaci renty częściowej albo pełnej i uzupełniać, bądź też całkiem zastępować osiągnięte dochody. Przy ubieganiu się o tego typu rentę sprawdza się wydajność pracownika na ogólnym rynku pracy i ustala czasowe ramy świadczenia. Od wydajności pracownika zależy, czy będzie wchodzić w rachubę cała czy częściowa renta z tytułu pomniejszenia zdolności do pracy. Wprowadza się tutaj zasadę Reha vor Rente (rehabilitacja przed rentą). Sprawdza się, jak dalece można przywrócić zdolność do pracy przy zastosowaniu medycznych i zawodowych rehabilitacji pod tym kątem, aby ubezpieczony był w stanie sam zapewnić sobie utrzymanie.
Osoba ubezpieczona może wykorzystać prawo do renty przysługującej osobom z częściową albo całkowicie pomniejszoną zdolnością do pracy. Osoba spełni warunek uprawniający do pobierania tej renty, jeśli w ogólnym czasie oczekiwania na emeryturę, który wynosi 5 lat oraz w ostatnich 5 latach przed orzeczeniem o pomniejszonej zdolności do pracy opłacała przynajmniej 3 lata obowiązkowe składki z tytułu zatrudnienia lub działalności. Tego typu renty są przyznawane w zasadzie tylko jako renty na czas określony.
Częściowa niezdolność do pracy
Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy mają osoby, które z powodu choroby lub niepełnosprawności na czas bliżej nieokreślony, przy standardowych warunkach rynku pracy, są zdolne do wykonywania czynności zawodowych mniej niż 6, ale więcej niż 3 godziny dziennie. Renta ta nie zastępuje w pełni pensji, gdyż osoba ubezpieczona może również sama przyczynić się do zapewnienia sobie bytu. Jeżeli ustali się, iż osoba z częściową niezdolnością do pracy nie potrafi się utrzymać z powodu braku ofert pracy, to zostanie jej przyznana pełna renta z tego tytułu.
Niezdolność do wykonywania zawodu
Prawo do renty z tytułu częściowo zmniejszonej zdolności do pracy przy niezdolności do wykonywania zawodu mają osoby ubezpieczone, które urodziły się przed 02.01.1961 i są niezdolne do pracy.
Za niezdolną do pracy uważa się taką osobę, która wskutek choroby albo niepełnosprawności może pracować w swoim, bądź też innym dostosowanym do możliwości, doświadczenia i wykształcenia zawodzie mniej niż 6 godzin dziennie w porównywaniu ze zdrową i zdolną do pracy osobą.
Przed podjęciem ostatecznej decyzji o przyznaniu prawa do tego rodzaju renty sprawdzane jest przede wszystkim, czy wydajność pracownika, jego kwalifikacje zawodowe oraz zdolności wystarczą, aby mógł on wykonywać dostosowane do jego możliwości zajęcie przez co najmniej sześć godzin dziennie. Nowe zajęcie musi być zgodne z wykształceniem, dotychczasowym przebiegiem pracy oraz osiągniętą pozycją socjalną.
Całkowita niezdolność do pracy
Prawo do renty z powodu całkowicie zmniejszonej zdolności do pracy przysługuje osobom ubezpieczonym, które z powodu choroby lub niepełnosprawności na czas nieprzewidziany, mogą pracować mniej niż 3 godziny dziennie przy standardowych warunkach rynku pracy. Świadczenie to odpowiada pełnej rencie. Jest ono tak wysokie, jak wcześniejsza emerytura dla niepełnosprawnych osób z porównywalnym ubezpieczeniem.
Całkowicie zmniejszona zdolność do pracy przysługuje również ubezpieczonym, którzy już przed spełnieniem ogólnego czasu oczekiwania na emeryturę (5lat) posiadali mniejszą zdolność do pracy i do spełnienia czasu oczekiwania 20 lat nieprzerwanie pozostali ze zmniejszoną zdolnością do pracy. Ta regulacja dotyczy głównie osób zatrudnionych w warsztatach dla osób niepełnosprawnych.