Państwo niemieckie gwarantuje cały system zabezpieczeń na wypadek utraty pracy lub redukcji czasu pracy.
Pierwszą i podstawową pomocą finansową jest zasiłek dla bezrobotnych (Arbeitslosengeld).
Aby uzyskać status bezrobotnego, któremu przysługuje zasiłek dla bezrobotnych muszą zostać spełnione następujące trzy kryteria:
• trzeba być bez pracy
• należy mieć określony przepisami staż pracy przed utratą zatrudnienia
• należy się osobiście zarejestrować we właściwym dla miejsca zamieszkania Urzędzie Pracy
Po upływie okresu, w którym minęło prawo do pobierania zasiłku dla bezrobotnych, osobom bez pracy i bez środków do życia przysługuje zasiłek socjalny. To druga i bardzo ważna forma pomocy osobom bezrobotnym.
Zasiłek socjalny (Sozialgeld) nosi od 2005 roku nazwę Bezrobotne II (Arbeitslosengeld II). Zasiłek socjalny wprowadzono z myślą o szukających pracy i nie mających środków zapewniających egzystencję.
W przypadku przerw w pracy związanych z przestojami zakładów pracy oraz przerw wynikających z sezonowości branży, pracownikom przysługuje w Niemczech szereg różnorakich pomocy finansowych. Jest to trzecia grupa pomocy finansowej państwa, której celem jest wyrównanie pracownikom kwoty wynagrodzenia w przypadku okresów zatrudnienia, w których otrzymują oni mniejsze wynagrodzenie od pracodawcy niż zwyczajowo.
Zamysł tego rodzaju pomocy finansowej bazuje na utrzymaniu zatrudnienia w zakładach pracy. Środki finansowe wypłacane jako dodatek do wynagrodzenia mają zmniejszyć liczbę osób tracących pracę, a przez to zmniejszyć liczbę osób rejestrujących się jako bezrobotne i pobierające zasiłek dla bezrobotnych.
W przypadku wystąpienia trudności, które zmniejszają szanse na znalezienie pracy, przysługuje świadczenie o nazwie zawodowa rehabilitacja. Świadczenie to jest przeznaczone dla osób, u których występują ograniczenia w zdobyciu wykształcenia zawodowego lub w wykonywaniu zawodu. Celem zawodowej rehabilitacji jest możliwie jak najdłużej utrzymać pracownika w stanie czynnym zawodowo.
Starsi wiekiem pracownicy, którzy podejmują słabo płatne zatrudnienie, by nie pozostawać bezrobotnymi, mogą ubiegać się o dodatkowe pieniądze. Państwo wypłaca w takich sytuacjach starszym osobom dodatek pieniężny poza ich wynagrodzeniem od pracodawcy. Państwo dopłaca także takim osobom do emerytury, przejmując na siebie częściowo obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie emerytalne.
Kolejną pomocą dla osób starszych jest tzw. pomostowe, które w ostatnich latach czynności zawodowej przed przejściem na emeryturę pomaga przejść w stan spoczynku.
Państwo nie pozostawia bez pomocy osób, których pracodawcy ogłosili upadłość zakładu pracy.
W przypadku bankructwa pracodawcy to właśnie państwo przejmuje na siebie koszty niewypłaconych pracownikom pensji. Pomoc ta przysługuje tylko pracownikom. Nie przysługuje nigdy podwykonawcom, którzy świadczą usługi jako firma.
Państwo pokrywa nie tylko koszt zaległych i niewypłaconych przez pracodawcę pensji, ale także opłaca wstecz składki socjalne, których nie odprowadził pracodawca.
W sytuacji bankructwa firmy pracownikowi przysługuje wypłata zaległych pensji w wymiarze trzymiesięcznym. Prawo do zasiłku dla bezrobotnych pozostaje nienaruszone.